The Doobie Brothers - Takin' It to the Streets (1976)

Michael McDonald moest mr. Doobie Brothers, Tom Johnston, vervangen en deed vervolgens niets om de Doobie brothers zelfs maar te laten klinken zoals het dat ongeveer ooit onder Johnston had gedaan.

Maar Michael McDonald had wel zijn eigen repertoire, zijn prima stem en feitelijk zocht hij tegelijkertijd een goede begeleidingsband.

Zo ontstond er een verstandshuwelijk, dat voor beiden commercieel uiteindelijk goed is uitgepakt. Misschien moet McDonald wel worden geprezen voor het feit dat hij geen nep Johnston sound wilde neerzetten en vanaf het eerste begin zijn geluid heeft gepresenteerd. Dat het maar duidelijk moge zijn.

Dus inderdaad geen Listen to the music maar It keeps you runnin'. Twee verschillende stijlen maar wel allebei de Doobie Brothers.
De vraag die overblijft: kunnen de (trouwe) luisteraars van de DB het nummer van McDonald tegelijkertijd óók waarderen om z'n inhoud? Of is het gebeurd met de liefde?

Aanvankelijk wees ik het af. Later, moet ik erkennen, heeft McDonald meer waardering van mij gekregen. en hoef ik pas op de latere Doobie brothers albums te stemmen nadat ik eerst diep adem heb kunnen halen.
Een hele avond McDonald gaat me ook te ver. Maar tien van die songs kan ik prima hebben.

Alhoewel de periode met Michael McDonald niet mijn favoriete Doobies periode is heeft dit album toch veel te bieden. Het typisch DB geluid compleet ingeruild voor een meer soul geluid als ik het zo mag benoemen ( of soulvol...). Maar met nummers als Takin' it to the Streets, 8th Avenue Shuffle, Rio, Wheels of Fortune en het fraaie Carry me away zitten er toch genoeg echt goede songs tussen. En merk ik nu nog dat ik er na al die jaren nog graag naar luister.