Heart - Dog & Butterfly (1978)

Seattle bracht ons niet alleen grunge, maar ook mooie muziek door muzikanten die echt kunnen spelen, zingen en componeren.
Heart is zo'n band met als spil de zusjes Wilson, die beidden loepzuiver en met veel volume en inhoud kunnen zingen.

Hun carierre zou je kunnen opdelen in 4 fases, waarvan dit album de afsluiter is van de eerste fase waar onbevangen en met veel gevoel werd gemusiceerd.
Die stijl zou je kunnen omschrijven als een mengeling van rock en folk met dromerige sferische elementen erin en op elk album songs varierend van catchy en stevig tot ballads met akoustische begeleiding.

Men begint meteen met het enigste minpunt, het ingeblikte live-gejuich van de opener die dat toch echt niet nodig had.
Die mooie stemmen op de voorgrond met af en toe van die uithalen doen het voor mij, want "Cook with Fire" stelt niet zoveel voor als je kritisch luistert maar dat geeft niet.
Het afwisselende dynamische "High Time" is als compositie zeer sterk, stevig acoustisch en licht funky het zit er allemaal in.
Subtiel ingehouden begeleiding op "Hijinx", klinkt net zo vreemd als de songtitel.
De single "Straight On" bevat inderdaad lichtjes disco-invloeden met funky-achtig begeleidend gitaarwek (disco was hot in 1978), klinkt wel lekker en je zou er inderdaad op kunnen dansen.

Het akoustische titelnummer kent mooie zanglijnen en is daardoor heel herkenbaar en wonderschoon.
Het sferische dromerige "Lighter Touch" zwalkt een beetje alle kanten op en bevat zowaar stevige gitaarsolos en gedoseerde synthesizers-begeleiding.
Mooi die violen (al dan niet keyboards) die op de helft van "Nada One" invallen met de gehele band, verder hoor je het akoustisch gitaarwerk erg op de voorgrond.
Ja,, "Mistral Wind" is misschien wel het mooiste nummer ooit door Heart geschreven.
Na ruim 2 minuten hoor je 1 van de mooiste overgangen ooit, met lichtjes een phasing effect en dan die uithalen van de lead-zang !
Knap dat de band niet te bombastisch het thema uitwerkt, sometimes less is more en dat bewijst zich hier.

Een favoriet Heart album van me uit de beginperiode, samen met "Little Queen" (uit 1977).
Ik heb de CD versie zonder bonus tracks, ben daar toch wel benieuwd naar want het zijn 3 nummers die ik niet ken.

Ik sluit mij bij beiden volledig aan.

Avontuurlijke rock waarbij alleen de commerciële prestaties in Nederland na de eerste twee albums (Dreamboat Annie, Little Queen) om de een of andere reden helemaal wegzakken. Waarom wat later (tot 1985 en de wederopstanding met Never en These dreams) geen hits meer, zoals Magic Man en Crazy on you dat wel waren?

Misschien was Heart wel even té productief. De band viel ons pas op in december 1976 toen Magic Man van Dreamboat Annie als single verscheen. Crazy on you verscheen in februari 1977 en het album Dreamboat Annie werd een hit. De prestaties van opvolger Little Queen van al een paar maanden later waren ook nog redelijk maar singles kwamen niet hoger dan de Tipparade.

Magazine van begin 1978 haalde nog nauwelijks de LP Top 50, singles kwamen niet meer in de hitlijst. En Dog & Butterfly van wat later in 1978 werd al helemaal niet meer opgemerkt in dit land. In Amerika, Canada viel het op zich nog mee.

Maar ook Dog & Butterfly is een album als in beste Heart tradities. Stevige, fantasievolle rock met op de b-kant gedeeltelijk meer oog voor het akoestische. Maar wat betreft composities en uitvoering kan het album zo aansluiten bij Dreamboat Annie.

En de kopers/liefhebbers van dat album zouden, 35 jaar na datum, gewoon alsnog ook Dog & Butterfly moeten kopen.

Mooie verrassing, want Dog & Butterfly is een heerlijk veelzijdig album waar de band afwisselt tussen Led Zeppelin en Fleetwood Mac. Het hele idee van een rockkant en een ballad kant, komt wat mij betreft maar vreemd uit de verf, aangezien ik de 'ballad' Lighter Touch' toch echt beduidend zwaarder vind dan High Time of Hijinx. En verdomd, wat zijn Lighter Touch en Mistral Wind wonderschoon! Cook With Fire heeft een lekkere hardrockende groove en Dog & Butterfly is een hele fijne folky ballad. Dreamboat Annie was in dat opzicht net iets geslaagder, door de inclusie van twee wereldhits, maar Dog & Butterfly doet er echt heel weinig voor onder.

Voorlopige tussenstand:
1. Dreamboat Annie
2. Dog & Butterfly
3. Little Queen
4. Magazine

Niet Magazine, maar Dog & Butterfly is de plaat waarop het voor mij mis gaat bij Heart. Ik sluit me op een punt aan bij Lennert. De b(allad)-kant is beter dan de voorzijde. Ik verbaas me er nog steeds over dat Heart denkt weg te komen met poepsimpele rockliedjes. Nul inhoud, nul ballen. Dan zijn de rustige liedjes wel iets beter. Nada One is het eerste nummer dat mijn nieuwsgierigheid wekt en Mistral Wind knalt onverwacht hard, maar het is dan al veel te laat. Dit is een behoorlijk saai en inspiratieloos album met een goed einde. Ik begin langzaamaan te vrezen dat Heart een band is waarbij je aan een verzamelalbum wel voldoende hebt.

tussenstand:
1. Little Queen
2. Dreamboat Annie
3. Magazine
4. Dog & Butterfly

Zelfs de gouden keel van Ann Wilson kan niet voorkomen dat ik Dog & Butterfly enigszins vind tegenvallen. Cook with Fire is een stevige en aardige opener (pseudo live, had niet gehoeven) en High Time vervolgt op soortgelijke wijze en niveau.
Met de blues in het ingehouden rockende Hijinx heb ik minder. De discobeat in Straight On doet me vooral denken aan die van de Rolling Stones in Miss You uit datzelfde 1978, een jaar waarin dat genre vaker door rocknamen zou worden omarmd, van Rod Stewart tot Status Quo. In het geval van Heart is het resultaat aardig.

De akoestische tweede kant van de plaat begint met het kalme titellied en opnieuw kwalificeer ik dit als 'aardig'. Lighter Touch moet op gang komen maar blijkt spannender en op Nada One wordt dat versterkt: akoestische gitaar en ingetogen zang, waarna strijkers een instrumentaal deel volgt met korte halen op cello, daarmee het tweede deel van het nummer inluidend. Dan meer zang, en prachtig akoestisch gitaarspel, om het nummer weg te draaien.
In diezelfde sfeer is daar dan slotlied Mistral Wind, het prijsnummer van deze dubbelelpee met schitterende klaphoes in de stijl van het Verre Oosten. Het wordt allengs steviger en fungeert daarmee tevens als overgang naar de elektrische eerste plaatkant.

Een ietwat saaie 7 voor dit album, tevens het laatste met gitarist Roger Fisher, wiens relatie met Nancy Wilson strandde. Ook drummer Michael Derosier vertrok. De laatste speelt anno 2025 met de later vertrokken bassist Steve Fossen in een groep genaamd Heart by Heart, waarvan je een indruk krijgt op heartbyheart.com.

Vanuit mijn waarneming verdween de groep vervolgens in de stilte, al bleven ze platen maken: in 1980 volgde Bébé le Strange.