Heart - Dog & Butterfly (1978)

Hierop het nummer Straight On, ik geloof niet dat de twee stemmen van de zusjes ooit beter samen geklonken hebben.

Erg mooi album dat in eerste instantie wat meer recht-toe-recht-aan klinkt maar met name in de tweede helft ineens een andere kant op gaat. De muziek word akoestischer en avontuurlijker van karakter met het schitterende Mistral Wind als hoogtepunt.

Destijds was dit een LP waarvan kant A de rocknummers bevat en kant B de ballads - een aanpak die in die jaren wel vaker door sommige artiesten werd toegepast. Dat verklaart die andere richting waar ChrisX op doelt.
Leuk als je het plaatje aan twee kanten kunst starten, want dan kun je kiezen voor welk soort muziek je in de stemming bent. Maar op CD gaat dat effect natuurlijk een beetje verloren, zodat je hier een wat halfslachtig opgebouwd album krijgt, met eerst vier stevige nummers en vervolgens vier semi-akoestische ballad-achtige stukken. De bonus-tracks op de reissue halen het effect van de oorspronkelijke bedoeling nog meer onderuit.

Neemt niet weg dat dit een zeer acceptabele Heart-plaat is, al viel hij me destijds wat tegen na hun eerste twee zeer sterke albums. Straight on (destijds de single) is de beste rock-track van het album, al heeft het een klein beetje een disco-achtige beat. Maar het mooiste volgt toch op kant twee (om de LP-termen maar even aan te houden). Vooral het titelnummer is van een ongekende schoonheid. Ook de afsluiter Mistral wind mag er zijn. Het geeft die 'tweede helft' een wat folky, dromerige sfeer, die jammer genoeg verstoord wordt door de bonus tracks, die in dit geval weinig toevoegen, vind ik.

Seattle bracht ons niet alleen grunge, maar ook mooie muziek door muzikanten die echt kunnen spelen, zingen en componeren.
Heart is zo'n band met als spil de zusjes Wilson, die beidden loepzuiver en met veel volume en inhoud kunnen zingen.

Hun carierre zou je kunnen opdelen in 4 fases, waarvan dit album de afsluiter is van de eerste fase waar onbevangen en met veel gevoel werd gemusiceerd.
Die stijl zou je kunnen omschrijven als een mengeling van rock en folk met dromerige sferische elementen erin en op elk album songs varierend van catchy en stevig tot ballads met akoustische begeleiding.

Men begint meteen met het enigste minpunt, het ingeblikte live-gejuich van de opener die dat toch echt niet nodig had.
Die mooie stemmen op de voorgrond met af en toe van die uithalen doen het voor mij, want "Cook with Fire" stelt niet zoveel voor als je kritisch luistert maar dat geeft niet.
Het afwisselende dynamische "High Time" is als compositie zeer sterk, stevig acoustisch en licht funky het zit er allemaal in.
Subtiel ingehouden begeleiding op "Hijinx", klinkt net zo vreemd als de songtitel.
De single "Straight On" bevat inderdaad lichtjes disco-invloeden met funky-achtig begeleidend gitaarwek (disco was hot in 1978), klinkt wel lekker en je zou er inderdaad op kunnen dansen.

Het akoustische titelnummer kent mooie zanglijnen en is daardoor heel herkenbaar en wonderschoon.
Het sferische dromerige "Lighter Touch" zwalkt een beetje alle kanten op en bevat zowaar stevige gitaarsolos en gedoseerde synthesizers-begeleiding.
Mooi die violen (al dan niet keyboards) die op de helft van "Nada One" invallen met de gehele band, verder hoor je het akoustisch gitaarwerk erg op de voorgrond.
Ja,, "Mistral Wind" is misschien wel het mooiste nummer ooit door Heart geschreven.
Na ruim 2 minuten hoor je 1 van de mooiste overgangen ooit, met lichtjes een phasing effect en dan die uithalen van de lead-zang !
Knap dat de band niet te bombastisch het thema uitwerkt, sometimes less is more en dat bewijst zich hier.

Een favoriet Heart album van me uit de beginperiode, samen met "Little Queen" (uit 1977).
Ik heb de CD versie zonder bonus tracks, ben daar toch wel benieuwd naar want het zijn 3 nummers die ik niet ken.

Er is een aantal Heart-haters op MusicMeter. Want waarom de platen van de 2 dames en band zo laag scoren is mij een raadsel.

Ook deze plaat (in het verlengde van Dreamboat Annie en Little Queen) rockt en zindert heerlijk.
Uiterst dynamisch en zeer enthousiast en vol passie gebracht.
En natuurlijk de zang van de zusjes Wilson. Betere rockzangeressen ken ik niet.
En de band (Fisher/Leese/DeRosier/Fossen) doet niet onder voor menig ander 70's rockband.

Met als hoogtepunten het titelnummer en Mistral WInd....

Waanzinnig mooi...

Dreamboat Annie blijft voor mij -van de albums die ik van Heart ken- het mooiste, kort gevolgt door Little Queenie. Dit Dog & Butterfly, heeft idd. twee duidelijke kanten...de rock en melancholische benadering. Kant B spreekt mij daarvan dan ook het meeste aan. Met de rock op kant A is niets mis mee, maar weet er niet echt boven uit te springen. Maar de voordracht alsook de uitvoering is dik in orde.

Ik sluit mij bij beiden volledig aan.

Avontuurlijke rock waarbij alleen de commerciële prestaties in Nederland na de eerste twee albums (Dreamboat Annie, Little Queen) om de een of andere reden helemaal wegzakken. Waarom wat later (tot 1985 en de wederopstanding met Never en These dreams) geen hits meer, zoals Magic Man en Crazy on you dat wel waren?

Misschien was Heart wel even té productief. De band viel ons pas op in december 1976 toen Magic Man van Dreamboat Annie als single verscheen. Crazy on you verscheen in februari 1977 en het album Dreamboat Annie werd een hit. De prestaties van opvolger Little Queen van al een paar maanden later waren ook nog redelijk maar singles kwamen niet hoger dan de Tipparade.

Magazine van begin 1978 haalde nog nauwelijks de LP Top 50, singles kwamen niet meer in de hitlijst. En Dog & Butterfly van wat later in 1978 werd al helemaal niet meer opgemerkt in dit land. In Amerika, Canada viel het op zich nog mee.

Maar ook Dog & Butterfly is een album als in beste Heart tradities. Stevige, fantasievolle rock met op de b-kant gedeeltelijk meer oog voor het akoestische. Maar wat betreft composities en uitvoering kan het album zo aansluiten bij Dreamboat Annie.

En de kopers/liefhebbers van dat album zouden, 35 jaar na datum, gewoon alsnog ook Dog & Butterfly moeten kopen.

Soundgarden, Pearl Jam, Nirvana, Alice in Chains... nee, die kunnen niet spelen, zingen of componeren en hebben geen mooie muziek te bieden...

Dat Nirvana leuk kan musiceren is natuurlijk fijn, maar ze komen nog steeds uit Aberdeen.

Heart begon ooit in Canada trouwens.

Mooie verrassing, want Dog & Butterfly is een heerlijk veelzijdig album waar de band afwisselt tussen Led Zeppelin en Fleetwood Mac. Het hele idee van een rockkant en een ballad kant, komt wat mij betreft maar vreemd uit de verf, aangezien ik de 'ballad' Lighter Touch' toch echt beduidend zwaarder vind dan High Time of Hijinx. En verdomd, wat zijn Lighter Touch en Mistral Wind wonderschoon! Cook With Fire heeft een lekkere hardrockende groove en Dog & Butterfly is een hele fijne folky ballad. Dreamboat Annie was in dat opzicht net iets geslaagder, door de inclusie van twee wereldhits, maar Dog & Butterfly doet er echt heel weinig voor onder.

Voorlopige tussenstand:
1. Dreamboat Annie
2. Dog & Butterfly
3. Little Queen
4. Magazine

Niet Magazine, maar Dog & Butterfly is de plaat waarop het voor mij mis gaat bij Heart. Ik sluit me op een punt aan bij Lennert. De b(allad)-kant is beter dan de voorzijde. Ik verbaas me er nog steeds over dat Heart denkt weg te komen met poepsimpele rockliedjes. Nul inhoud, nul ballen. Dan zijn de rustige liedjes wel iets beter. Nada One is het eerste nummer dat mijn nieuwsgierigheid wekt en Mistral Wind knalt onverwacht hard, maar het is dan al veel te laat. Dit is een behoorlijk saai en inspiratieloos album met een goed einde. Ik begin langzaamaan te vrezen dat Heart een band is waarbij je aan een verzamelalbum wel voldoende hebt.

tussenstand:
1. Little Queen
2. Dreamboat Annie
3. Magazine
4. Dog & Butterfly

Wat een mooi album is dit. Ik kende alleen de paar hits van deze dames. Inderdaad een beetje vreemd dat applaus aan het begin. Moet de andere albums ook maar eens ontdekken.

Zelfs de gouden keel van Ann Wilson kan niet voorkomen dat ik Dog & Butterfly enigszins vind tegenvallen. Cook with Fire is een stevige en aardige opener (pseudo live, had niet gehoeven) en High Time vervolgt op soortgelijke wijze en niveau.
Met de blues in het ingehouden rockende Hijinx heb ik minder. De discobeat in Straight On doet me vooral denken aan die van de Rolling Stones in Miss You uit datzelfde 1978, een jaar waarin dat genre vaker door rocknamen zou worden omarmd, van Rod Stewart tot Status Quo. In het geval van Heart is het resultaat aardig.

De akoestische tweede kant van de plaat begint met het kalme titellied en opnieuw kwalificeer ik dit als 'aardig'. Lighter Touch moet op gang komen maar blijkt spannender en op Nada One wordt dat versterkt: akoestische gitaar en ingetogen zang, waarna strijkers een instrumentaal deel volgt met korte halen op cello, daarmee het tweede deel van het nummer inluidend. Dan meer zang, en prachtig akoestisch gitaarspel, om het nummer weg te draaien.
In diezelfde sfeer is daar dan slotlied Mistral Wind, het prijsnummer van deze dubbelelpee met schitterende klaphoes in de stijl van het Verre Oosten. Het wordt allengs steviger en fungeert daarmee tevens als overgang naar de elektrische eerste plaatkant.

Een ietwat saaie 7 voor dit album, tevens het laatste met gitarist Roger Fisher, wiens relatie met Nancy Wilson strandde. Ook drummer Michael Derosier vertrok. De laatste speelt anno 2025 met de later vertrokken bassist Steve Fossen in een groep genaamd Heart by Heart, waarvan je een indruk krijgt op heartbyheart.com.

Vanuit mijn waarneming verdween de groep vervolgens in de stilte, al bleven ze platen maken: in 1980 volgde Bébé le Strange.

PS om een foutje te repareren: drummer Michael Derosier bleef nog enkele jaren bij de groep.

Ik zie dat ik in Heart-aanschaffen tijdelijk ben afgehaakt na dit album.
Het had niet het idee dat het snel beter zou worden dan de eerste albums.

Lange tijd had ik voor mezelf gelijk, ook Bad Animals (1987, een volgende aankoop) was erg eighties en een schim van Dreamboat Annie.
Maar daar kwam verandering in.

In 2004 was er opeens een geweldig album, Jupiter's darling. En in 2016 is er natuurlijk een prachtige Beautiful broken.
Maar dat lijkt dan weer allemaal in het niet te vallen bij Dreamboat Annie live (2007), een hoogtepunt in het live-oeuvre.
Maar ja, dan komt er wel weer een bekend en onovertroffen setlist voorbij.

musician, begrijp ik goed dat je de periode 1982-2004 helemaal links hebt laten liggen, op Bad Animals na? Kan goed begrijpen dat je de jaren '70-Heart veel liever hebt dan het Heart van de jaren '80 - het is de folk tegen de aor-bombast, vermoed ik; al kan ik met allebei redelijk tot goed uit de voeten.

Was benieuwd waarom je bij Jupiters Darling weer aanhaakte, maar vond meteen je heldere beschrijving bij dat album. Daar kom ik later, ken 'm niet!

Ik heb toch een duidelijke voorkeur voor kant A.