Thunder - Behind Closed Doors (1995)

River of pain is inderdaad een te gek nummer!

Ik ben wat vergeten albums uit mijn collectie aan het draaien en zo komt deze ook voorbij. Het enige album van Thunder dat ik heb en geen idee hoe ik hier destijds bij ben gekomen. Het is een lekker hardrock album, Thunder klinkt hier als een moderne variant van de oude Whitesnake (toen de bluesinvloeden nog wat prominenter waren). Prima songs, lekkere zanger, zit goed in elkaar.

Wat mij betreft is dit hun beste plaat. Daar waar op sommige Thunder-platen wat flauwe partyrockers of boogie-achtige songs staan, is het hier meer hardrock gericht. De ballads zijn wel wat Little Wing (Jimi Hendrix)-achtig, maar daarom niet minder goed.

Deze plaat rockt, ronkt en heeft echt een stevige (en wat bozige) inslag. Kort gezegd barsten de heren van de energie en creativiteit.

Preaching from the Chair en It Happened in This Town zijn ook wel de beste songs van de band, denk ik. River of Pain is een vette rocksingle die niemand kent.

Jammer dat Laughing On Judgement Day niet is opgenomen in dezelfde kwaliteit als deze plaat. Los van de topsongs spat het echt uit je speakers.

Hoezo? Is de opnamekwaliteit van Judgement Day echt zoveel slechter dan deze? Is me nooit zo opgevallen. Ik zal ze eens achter elkaar beluisteren en vergelijken.

Ik ben het wel met je eens dat daarmee de absolute top-albums van Thunder wel genoemd zijn, al heb ik ook een zwak voor het debuut en The magnificent seventh. Moet zeggen dat ik niet al hun albums ken, maar stilistisch ontlopen ze elkaar nauwelijks. Het welslagen hangt dus vooral af van de kwaliteit van de songs en - in mindere mate - de opnamekwaliteit. Want dat ben ik wel met je eens: dit soort rauwe bluesrock - een beetje een update van werk dat Bad Company in de jaren zeventig afleverde - moet wel de speakers uit knallen, anders gaat de kracht ervan grotendeels verloren.

Dit is een uitstekende plaat in zijn genre, en ook in het totale repertoire van Thunder. Het fantastische River of pain is al genoemd, maar ik noem graag ook nog Moth to the flame, Till the river runs dry, Preaching from a chair en It happened in this town als de betere nummers van het album. Al is elk afzonderlijk nummer hier goed voor een ruime voldoende.

Enkele kleine verschillen uitgezonderd heeft Thunder zich nooit bezoldigd aan moderne snufjes of trendgevoelige genres. Dat is best prettig als je het wat conventionele genre waarin Thunder zich begeeft liefhebt. Als Bowes dan ook nog eens elk album 'inzingt' heb ik over het algemeen niet heel veel te klagen. En als dat wel het geval is zit hem dat weleens in het feit dat ik de mannen nooit echt op een absolute topschijf heb kunnen betrappen, altijd een wel dikke voldoende maar jammer genoeg nooit echt van mijn stoel geblazen. Moth to the Flame is een aardige opener met wat lichte oriëntaalse invloeden. Fly on the Wall is dan meer mijn pakkie an, een swingende track met funk invloeden, prima gedaan. I'll Be Waiting vormt een degelijke ballad maar kan niet de concurrentie aangaan met de ballads op de eerste twee schijven. River of Pain, wederom een degelijk nummer. Future Train zelfde laken het pak. Pas bij Till the River Runs Dry veer ik weer wat op, het vormt een stemmige song en wordt waanzinnig mooi gezongen door Bowes.
Met Stand Up worden de versterkers weer even getest, een casual rocker van de heren en de rechttoe-rechtaan aanpak werkt goed. Preaching duurt mij echt veel te lang, de song steekt wel goed in elkaar, maar nergens weet het mij bij de kladden te pakken. Castles in the Sand, de akoestische begeleiding is fraai en Bowes maakt er wel wat van maar het is ook wat saai. Too Scared to Live, in de stijl van Fly on the Wall, met zijn jazzy touch is leuk maar weet niet net als de betreffende song uit te groeien tot een volwaardige song. Ball and Chain, het heeft wel wat weg van Aerosmith en in dit geval is dat als compliment bedoeld. Afsluiter It Happened in This Town hint nadrukkelijk naar de jaren 70, niet toevalligerwijs misschien wel het beste decennium voor Rhythm & blues artiesten en hun creatieve piek. De song ademt Deep Purple al dan niet ingegeven door het Hammond orgeltje. Het zorgt voor een hele fraaie afsluiter waarbij Morley en Bowes op de toppen van hun kunnen presteren.

Tussenstand:

1. Laughing on Judgement Day
2. Behind Closed Doors
3. Back Street Symphony

Ik geef aan deze waanzinnige plaat de volledige score uit.

Ik ken deze niet sinds de releasedatum, maar 15 jaar later, rond 2010. Maar sindsdien heb ik deze wel heel veel en vaak gedraaid. En ook altijd in zijn geheel. Wel knap dat Thunder een uur lang kan boeien. Meestal houd ik niet zo van die heel lange platen.

Van de week weer eens aangehad en hij pakt me nog steeds niet, hier haakte ik in 1ste instantie af bij de band. Teveel een herhaaloefening, riffs en opbouw van nummers die bijna 1 op 1 gekopieerd zijn van de voorgangers... de fabuleuze voorgangers. Ik mis hier echt inspiratie. Toevallig van de week ook de opvolger eens gehoord, wat een wereld van verschil, daar hoorde ik weer echt een band die (misschien wel!?) een juk van zich af heeft geschud. Voelden ze hier teveel druk!? Ik weet het niet, maar het is en blijft een tegenvaller.

Dat van die opbouw van nummers en riffs die gekopieerd zijn kan ik wel volgen. Voor een deel althans. Maar ze doen het zó verrekte goed en bevlogen dat het me geenszins stoort. Het niveau van de twee voorgangers wordt niet gehaald naar mijn bescheiden mening maar die lat lag ook wel belachelijk hoog.

Eens met vielip. Als je heel kritisch bent, kun je inderdaad stellen dat deze derde van Thunder een herhaling van zetten is ten opzichte van de eerste twee. De verrassing is er dus wel af, en ja, ik hoor ook dat sommige riffs wel gekopieerd lijken van die eerste twee albums. In die zin kun jeze inderdaad beschouwen als het mindere broertje van de eerste drie.

Maar man, man, wat klinkt dit weer lekker: heavy rock zoals die eigenlijk altijd zou nmoeten klinken. De band is uitstekend op dreef en Danny Bowes ontpopt zich opnieuw als een wereldzanger. Bovendioen opnieuw - je, het is een bekend recept, een prima afwisseling tussen stampende rockers en gevoelige ballads die nergens temerig worden. Samengevat: songmateriaal is misschien minder origineel, maar op basis van inzet, pure klasse en 'drive' vind ik toch weer een pareltje, dat ik af en toe graag opzet. Al verdient het aanbeveling om 'm niet te draaien als je net een van de twee voorgaande albums hebt gedraaid...

De twee voorgangers staken goed in elkaar en Behind Closed Doors ligt redelijk in het verlengde van die twee schijven.
Het is jammer dat de heren in het conventionele wereldje waarin ze musiceren weinig variëren en zweren bij de ouderwetse stamppot. Daar is niks mis mee en de zang van Bowes zorgt voor de heerlijke donkere jus, echter bij Behind Closed Doors werd het steeds meer een herhaling van zetten.
Dat de heren daar alsnog dikke voldoendes mee weten te scoren geeft het vakmanschap weer.
Echt verrassen deed Thunder mij niet meer na Laughing on Judgement Day. Aan de ene kant geeft dat niet, de heren wisten/weten nog steeds ambachtelijke liedjes uit hun mouw te schudden, een gebrek aan afwisseling maakt dat ik de platen weinig meer draai.
De twee albums van Bowes & Morley als duo wil ik nog wel eens op de draaitafel leggen, dat die schijven juist wel de nodige variatie bevatten zal daar debet aan zijn.

Ik onderschrijf dat het genre niet kan voorkomen dat je in herhalingen valt, maar als je na 2 platen dat al dusdanig laat voorkomen zoals hier, is het naar mijn mening gebrek aan inspiratie. Herkenbaarheid, okay... maar bijna 1 op 1 zelfde structuren/opbouw en melodieën, dat is toch wat anders. Bijna zelfplagiaat.
De 3 platen hierna bijvoorbeeld, die tappen toch echt uit een ander vaatje, het niveau als volledige cd van de 1ste twee halen ze niet meer, is ook niet erg... maar ik proef meer plezier in de nummers/muziek. Beetje funky ook hier en daar, dat was een welkome toevoeging aan de bandstijl. Een frisse band hoor ik daar.
Ik ken niet veel van het echt latere werk, ik heb wel wat in te halen, daar kijk ik zeker wel naar uit...

Het geluid is wel anders. Het openingsnummer en "Too Scared to Live" zijn daar twee heel verschillende, goede voorbeelden van. De teksten zijn ook allermaal wat serieuzer, in het bijzonder op "Til the River Runs Dry" en "It Happened in This Town", zeker als je dat tegenover de 'hair metal' teksten van het debuut afzet.

Het geluid is zeker anders inderdaad. Wat meer 90's op de één of andere manier. En ook wat teksten betreft heb je wel een punt.